پروانه های با هم بودن روی خط عشقمان راه می روند کنارشان نزن ، همین ها هستند که دنیای ما را زینت می دهند .

بعضی وقت ها آدم ها آرزو می کنند ، کاش پت بودند تا دوست صمیمی مثل مت داشتند .

مادرانه هایت در هیچ کلمه ای جا نمی گیرد .

من فرزند کوچکت نمی دانم چگونه باید تقدیر کنم که بتوانم در آن  گوشه ی کوچکی از مادرانه هایت را پاسخ گویم ، پس هیچ نمی گویم جز اینکه :

                              مادر جونم از صمیم قلب دوست دارم ، بیشتر از هر چیزی ، بیشتر از هر کسی .

می خوام بدونی دوست دارم

می خوام بدونی که هیچ وقت فراموشت نمی کنم 

 می خوام بدونی یکی از آرزو های بزرگم اینه که یه بار دیگه روی ماهت رو ببینم

می خوام بدونی که هر بار تلفنی با هم حرف می زنیم کلی شارژ می شم و همه ی غم هام رو فراموش می کنم 

اما نمی دونم چطوری باید اینا رو گفت ، پس تو یه جمله خلاصش می کنم :

مهتاب جونم دوست دارم.

 شاید هرکی اینارو بخونه باورش نشه که ما فقط دو تا دوستیم ، دوتا دوست صمیمی صمیمی .

چشمش به دختر افتاد ، دلش لرزید رو به تخته ی کلاس برگشت و فرمول سرعت را نوشت :

v=x.t

فکر کرد دیگر وقتش رسیده ، بالاخره تصمیمش را گرفته بود .

قدمی با عصا برداشت

                               و

                              عینکش را با انگشت به چشمش نزدیک تر کرد ...

جای همه ی دانشجو های قبل ، کسان دیگری نشسته بودند . دیر بود ...

فرمول سرعت را خوب می دانست  اما مفهومش را هرگز نفهمیده بود !!